15 Zullen we wel?....zullen we niet???

Hoewel we op een camping staan gaat Cor toch even in onze eigen douche onder de straal staan. Ook hij wil het uitproberen. De hoogte is goed te doen, het water is lekker warm en de ruimte valt hem erg mee. We kunnen gerust een paar dagen in de middle of nowhere verblijven. We zijn van alle gemakken voorzien.

Om half 11 is het al 33 graden dus stappen we blij de auto weer in. Hoe zullen we rijden? Zullen we....? Of toch niet?

Onderweg zijn we beiden wat stil, een beetje weemoedig dat we zowel prachtig Toscane met korenvelden en wijnranken, vergezichten, oude stadjes, heerlijk eten als Oostenrijk met zijn indrukwekkende bergen, mooie meren en lekkere schnaps, achter ons moeten laten.

Afslag Passau...konden we maar.....Indrukwekkend Wenen, heerlijk fietsen langs de Donau, stukje verder naar Balatonmeer en dan door naar Budapest.

Afslag Berlijn....konden we maar.....Brandenburger Turm.....kijken waar Pa in de oorlog is geweest....
....helaas...niet op deze trip.

Wij zouden wel kunnen genieten van 2x per jaar een paar maanden rondtrekken met z'n tweeen. Voor verveling geen tijd. Maar eerst nog een paar jaar werken...en genieten van onze weekendjes in Nederland. Ook mooi.

Op een raststatte verbazen we ons voor de zoveelste keer over de super schone toiletten met het Sanifair-systeem. Waarom kan dat in ons landje niet?
We nemen een heerlijke goulashsuppe, nog niet gehad en dat hoort er toch wel een beetje bij.

Zullen we wel...of zullen we niet ....bellen?
Toch maar wel!
Verbazing aan de andere kant van de lijn. Of we welkom zijn?
Aber naturlich!

Afslag Bamberg dus!
En dan naar Stettfeld, het geboorte dorp van mijn oma.
Een kerk, een kroeg en een aantal huizen, zo herinner ik het me. Ongeveer 40 jaar geleden was ik er voor het laatst. Zal ik nog iets herkennen?

We rijden het dorp in en direct herken ik het geboortehuis van oma, daarnaast het huis van tante Olga naast een kleine See. BepBep stuurt ons langs het raadhuis en we rijden recht tegen de Kindergarten aan. Verbazing! Hier was ik met Annelore als 4-5 jarig kind en er lijkt niets verandert!

Dan komen we bij onze overnachtingsplek. In de tuin staat tante Marga al te zwaaien. Zes jaar niet gezien maar ook niets veranderd. Na ons telefoontje vanmorgen heeft ze ongeveer de hele familie al ingelicht. De kinderen komen vanavond allemaal eten. We hebben nog net even een uurtje om langs de oudste oom en tante van bijna 90 en 89 te gaan. Ze weet niet meer wie ik ben en is tijdens het wegzwaaien al vergeten dat er iemand uit Holland langs is geweest. Maar voor mij was het weer een feest van herkenning: de oude houten deuren, de tuintrap met beneden de kersen en perzikkenboom, de houtkachel in de keuken. De tijd heeft hier echt stilgestaan.

We genieten van een heerlijke Brotmahlzeit met lekkere wijn, en hoe later op de avond hoe makkelijker het duits me afgaat. Alleen als ze onderling overgaan van Hoog duits in het dialect dan mis ik stukjes.
's Nachts droom ik zelfs in het duits.

Blij dat we zeiden....
JA...we zullen wel!